In een WDR-documentaire staat de Deense schilder Per Kirkeby een hoek van zijn schilderij groen te kwasten en zegt: ‘Ik weet niet waarom ik dit doe. Ik moet bezig blijven. Ik wacht op het wonder.’
Bezig blijven en wachten op het wonder. Dat is het leven in een notendop.
Toch doet zich nu en dan doet een glimp voor. Voor het afgelopen jaar denk ik, afgezien van de oprichting van Zuiderlucht, aan Benoît Hermans, Stephen Frears en Evelyn Waugh.
Benoît Hermans stelde begin dit jaar ten toon in het Glaspaleis in Heerlen. Wie anders kan een aap met een bril, Merleau-Ponty en een zomerse cocktail zo verenigen? Beeldende fusion cooking om je vingers bij af te likken!
Stephen Frears maakte met de film The Queen, over de verwikkelingen rond de dood van Lady Diana, een hedendaags koningsdrama van Shakespeariaanse allure.
En Evelyn Waugh. Die lijkt enigszins verstopt geraakt te zijn achter de succesvolle verfilming van Brideshead Revisited, begin jaren tachtig. Maar zijn andere werk is nog veel beter! Bijvoorbeeld Men at Arms, onderdeel van de Sword of Honour-trilogie: oorlog achter het Britse front, dialogen als scheermessen, het soort satire waar Monty Python uit is voortgekomen.
En ik denk aan Schuberts Sonate in Bes-groot. Die speel ik zelf op de piano. Jarenlang durfde ik het niet: te mooi, te hemels. Nu wel. Onder mijn eigen tastende vingers is het stuk nog mooier geworden. Als dát geen wonder is.