Kleumen in de rij

Charles Esche, directeur van het Van Abbemuseum in Eindhoven, en Stijn Huijts, directeur van het Bonnefantenmuseum Maastricht, denken in deze wisselcolumn schrijvend na over beeldende kunsten.

Op een koude zaterdagmiddag in januari sta ik buiten in de rij voor het Palazzo Madama in Turijn. Ik ben in de stad in verband met de voorbereidingen van een solotentoonstelling van de Belgische kunstenaar Berlinde de Bruyckere, die op dit moment nieuw werk presenteert in de Fondazione Sandretto Re Rebaudengo.

Tot mijn verrassing ontdekte ik dat er in het Palazzo Madama onlangs een tentoonstelling was geopend van de beroemde Renaissance kunstenaar Andrea Mantegna, een kunstenaar die mij in het bijzonder interesseert vanwege de recente aanwinst van een werk van de Chinese kunstenaar Zheng Guogu, een schilderij dat gebaseerd is op twee schilderijen van Mantegna in het Louvre.

Dus sta ik nu te kleumen in de rij voor het museum, in de stille hoop dat de twee werken uit het Louvre, die ik voor zover ik me herinner nooit in werkelijkheid heb aanschouwd, ook deel uitmaken van de tentoonstelling. Er zit helaas nauwelijks beweging in de rij, maar net als ik overweeg het op te geven komt er een medewerker aangelopen die vraagt of er ook mensen in de rij staan die voor het museum komen. Als ik mijn hand opsteek gebaart ze me om haar te volgen. Terwijl ik achter haar aanloop vraag ik me af of die rij buiten misschien voor iets anders is bedoeld, wellicht een concert, een lezing, of een ander bijzonder evenement?

Eenmaal binnen word ik snel uit de droom geholpen als blijkt dat ‘het museum’ betrekking heeft op de permanente stadscollectie van Turijn, dus allesbehalve de Mantegna tentoonstelling. Ik moet dus terug in de rij.

Het tentoonstellingsbezoek duurt uiteindelijk maar een fractie van de tijd die ik in de rij heb doorgebracht. Er hangt maar een handvol echte Mantegna’s tussen een ruime selectie mindere tijdgenoten. Ter compensatie is er een drievoudige videoprojectie over het leven van de kunstenaar, die zo onscherp is dat ik er duizelig van wordt. Misschien is het toch niet zo’n gek idee om weer eens in de rij te gaan staan bij het Louvre.