Ik zit in een strandstoel in de avondzon, het is begin september. Achter mij ligt de Maschinenhalle Zweckel, een gebouw uit 1909, overblijfsel van de mijnindustrie in het noordelijke Ruhrgebied in Duitsland. De rest van deze mijn is verdwenen, al sinds 1963 worden op de Zeche Zweckel geen steenkolen meer gedolven. Zonder haar industriële context heeft de Maschinenhalle – die ook in haar originele functie een representatieve allure had – de uitstraling van een kasteel gekregen. Vanavond een kasteel voor de cultuur.

Ik word vandaag vergezeld door een groep ZL-lezers. Hier en daar zie ik ze tussen het publiek staan dat in de pauze naar buiten gestroomd is, een glas wijn in de hand, of, zoals ik, in een strandstoel zittend en genietend van de laatste zonnestralen.

Ik adem in, adem uit. Alles is goed gegaan, dit concert was de juiste keuze voor deze dagtrip met onze lezers. Daarnet luisterden we naar het eerste deel: een recentelijk herontdekte mis uit de zestiende eeuw van Alessandro Striggio. Koor en musici hadden zich in groepen verdeeld in de hal, telkens een zanger en een orkestlid als ‘koppel’ met dezelfde stem. Ik luisterde met kippenvel, volgde de imaginaire lijnen die de o zo innemende dirigent Florian Helgath door de ruimte trok. Qui locutus est per Prophetas. Die gesproken heeft door de profeten. Ja, hier gebeurde iets magisch.

Sinds zes jaar organiseren we als Zuiderlucht inmiddels onze lezers-dagtrips naar het muziektheaterfestival Ruhrtriennale. Eerlijk is eerlijk, elk jaar komt er bij mij een moment van twijfel tijdens de voorbereiding. “Heb ik wel de mooiste producties uitgezocht? Zullen onze gasten die Maschinenhalle in Gladbeck even indrukwekkend vinden als ik, of is dat alleen een persoonlijke zwakte?” En soms, als het me allemaal te veel wordt in de laatste weken voor vertrek, twijfel ik zelfs aan de hele onderneming op zich.

Maar wanneer ik de stralende gezichten van onze gasten zie, ’s ochtends bij het instappen in onze bus al vol voorpret, is elke twijfel vergeten. Elk jaar weer beleven we een once-in-a-lifetime voorstelling. En het is misschien idealisme om dit mogelijk te willen maken voor onze lezers, en van idealisme alleen kun je geen blad overeind houden – maar zonder idealisme evenmin.

De ochtend erna hebben al enkele gasten een mailtje gestuurd. “Kippenvel, en tranen in de ogen, zo wisten deze artiesten ons te raken, een puur lichamelijke reactie op een door de muziek opgeroepen emotie. We kijken nu al uit naar volgende jaar.”

Ik ook.