Niets is wat het lijkt. Onder die titel plaatste de redactie van de regionale krant laatst een 30-secondenfilmpje *) op het internet waarin ze laat zien hoe ze foto’s in scene laat zetten. Ze zijn er kennelijk trots op. Het geeft het begrip ‘nepnieuws’ meer dimensies dan velen vermoeden.

Eigenlijk is nooit iets wat het lijkt, dus waar maak ik me druk over? Met die dooddoener probeer ik de stupiditeit weg te relativeren, maar het lukt niet. Misschien omdat de enscenering draaide om mijn moeder, die ten behoeve van een goed scorende coverfoto werd overgehaald iets te doen waar ze in de voorafgaande 91 jaar van haar leven geen seconde over zou hebben geprakkezeerd.

Dat we leven in een wereld van decors die samen een eigen, nieuwe werkelijkheid vormen, is niet nieuw. Dat steeds meer journalisten zich als willige decorbouwers opstellen, evenmin. Maar dat ook ervaren collega’s het niet meer zíen of er de schouders bij ophalen, maakt me bij tijden erg onrustig. Meer dan ons lief is haalt de Geföhnde Leider uit de VS hier zijn paradoxale gelijk.

Of overdrijf ik? Maak ik het te persoonlijk? Neem ik de krant te serieus?

Kan dat trouwens: een krant te serieus nemen?

De wereld zit vol decorbouwers, we mogen er graag over schrijven. Als het kan met enige mildheid – al te vaak herkennen we onszelf. En laten we eerlijk zijn: zonder decors zou het maar een dooie boel zijn. Maar het ontslaat ons niet van de verplichting een decor te beschrijven als een decor. Dus mét verwijzing naar de werkelijkheid, hoe moeilijk die ook te betrappen is.

Decors zetten ons wel vaker op het spoor van de werkelijkheid. In de wereld van de kunsten is het heel gewoon om een of meerdere lagen voor de werkelijkheid te schuiven, niet om te verhullen, maar om de zintuigen te scherpen. Meer dan ooit hebben we de kunsten nodig om de werkelijkheid te kunnen ‘lezen’. In dit nummer wordt dat voortreffelijk onder woorden gebracht in een prachtig portret dat Emile Hollman samenstelde van talentontwikkelaar Jackie Smeets.

Het vormt de afsluiting van een zomers nummer met kijkjes voor én achter de decors. Te noemen zijn: het net geopende Stedelijk Museum Breda, de nieuwe romans van Ralf Mohren en Roman Helinski, de keramische beelden van Guido Geelen, de ontdekkingsreis van theatermaker Dries Verhoeven, de nostalgie over de jaren tachtig, de erfenis van Gerrit Rietveld in – of all places – Bergeijk en de idealen van de pioniers achter Fashionclash in Maastricht. In deze opsomming lijkt het wel een lied van schijn en wezen – u kunt er vast een maand mee vooruit.

WIDO SMEETS
hoofdredacteur
w.smeets@zuiderlucht.eu

http://m.limburger.nl/cnt/dmf20170609_00041685/video-niets-is-wat-het-lijkt