Ik geloof heel erg in stilte

Met haar nieuwste cd Stagioni slaat Mayke Rademakers een nieuwe weg in, die van de elektrische cello. Zelf gecomponeerde muziek losjes geïnspireerd op Vivaldi, versterkt met ‘loop station’ en effectpedalen. In de klassieke muziekwereld “totaal not done” maar wel een hit op Spotify.

Verdiept in een Italië-magazine zit Rademakers bij boekhandel Van Piere in Eindhoven. De schuimkraag op de cappuccino is nog intact. Net terug uit La Spezia waar haar man, pianist Matthijs Verschoor een masterclass heeft gegeven. Italië – het land, de mensen, het eten, de kunsten – als het even kan, gaan ze er wonen. Ooit.

MUZIEK_

“Niet omdat het mijn man is maar de Schweizeriana, de Bachtranscripties van Matthijs, heb ik echt grijs gedraaid. Deze muziek is voor mij als een gebed. Gebed dwingt tot verstilling. Ik geloof heel erg in stilte: uit stilte ontstaan de mooiste dingen. Als ik even de draad kwijt ben, dan weet ik dat het tijd is om mij terug te trekken, dan heb ik te weinig rust om mij heen gehad.”

“Een ander prachtwerk is het tweede pianoconcert van Rachmaninov door Ashkenazy. Toen ik mijn eerste stappen zette op het internationale podium, ik was nog jong, gingen mijn ouders mee naar Italië. Het tweede pianoconcert werd steevast opgezet in de auto. De muziek is intens, romantisch, emotioneel en meeslepend en staat voor mij symbool voor de weg die ik aan het afleggen was. Wij gingen over de Gotthardpas, als artiest was ik bezig mijn eigen top te bereiken.”

BOEK_

“Toen ik Bonjour Tristesse van Françoise Sagan las ging een wereld voor mij open, dat je zoveel met woorden kunt zeggen. Heel poëtisch, Franse literatuur. De boeken van Isabel Allende heb ik ook bijna allemaal versleten. Vrouwelijke schrijfsters spreken mij heel erg aan, maar als ik een boek moet noemen dat echt veel voor mij betekent heeft dan is het De Pelgrimstocht van Paulo Coelho. Over zijn reis naar Santiago op zoek naar een zwaard. Een zuiverende tocht waarbij de hoofdpersoon een persoonlijke ontwikkeling doormaakt. Ik ben ook gevoelig voor de esoterie en de verbinding met het christendom die in zijn verhalen zitten. Geloof vanuit een instituut, daar heb ik niets mee, maar ik hang wel aan tradities. Het vroege christendom spreekt mij heel erg aan: leven vanuit liefde en niet vanuit angst. De vrouw had in die tijd een belangrijke plek, Maria Magdalena vind ik een uitermate boeiende vrouw, terwijl het daarna zo lang heeft geduurd voordat vrouwen een beetje konden doen wat ze wilden. Wat is het? De jaren 60? Waar hebben we het over?”

FILM _

Mayke Rademakers is celliste en componiste en woont met haar man, pianist Matthijs Verschoor, in Budel-Schoot. Ze hebben een dochter die momenteel een tussenjaar in Milaan doorbrengt. Het nummer Autumno: Nostalgia van haar nieuwste cd werd in vijf dagen tijd al 9.000 keer beluisterd op Spotify.

Bridges of Madison County heeft mij diep geraakt. Spectaculair langzaam voor een Amerikaanse film, Meryl Streep en Clint Eastwood waren onovertroffen. Mooie timing in gebaar en woord, ook zo belangrijk in muziek. Met stip op nummer één staat La Grande Bellezza. De ongekende schoonheid die overal in Italië te vinden is, spat van het scherm af. Terwijl de mensen in de film tegelijkertijd volledig zijn losgekoppeld van waar het werkelijk om gaat in het leven. Mensen die alles hebben en van gekkigheid niet meer weten wat ze moeten doen. Deze totale leegte staat haaks op de diepgang en schoonheid van het land en de geschiedenis. Van begin tot eind een adembenemende film. Als ik zo word meegezogen, ook bij muziek, dan is het goed.”

KUNST_
“In een stad zoek ik altijd een museum op, ik houd van de rust en haal er altijd inspiratie uit. Ik ben dol op schilderkunst uit de Italiaanse Barok. Madonna met kind van Rafaël: die kleuren, daar kan ik uren naar kijken. Ik houd ook erg van iconen, ga graag naar het Bonnefantenmuseum in Maastricht. Hoe heet de architect ook alweer? Aldo Rossi. De gang met de trap, dat licht, de materialen: schitterend. In architectuur heb ik mij nooit echt verdiept, dat kwam pas later, toen ik mijn Bachsuites ging opnemen. De structuur van zijn muziek doet mij denken aan de structuur van een gebouw: vanuit verschillende hoeken kan het heel anders klinken.”

IMPROVISEREN_

“Tijdens mijn studie betrapte ik mezelf er vaak op dat mijn handen over de snaren gingen op zoek naar het onbekende. Om dan meteen te denken: o nee, dat is tijdverlies, ik moet studeren! Later heb ik dat, eenmaal uit het keurslijf van de studie, echt weer moeten toelaten. Dat improviseren voor mij heel belangrijk is, ontdekte ik weer volop bij mijn nieuwste cd. Ik zoek graag de grenzen op, mijn keuze voor de e-cello is er ook zo een. Het is een geheel vrije improvisatie op De Vier Jaargetijden van Vivaldi. Ik sta nu ook op een punt dat ik alles wat ik heb meegemaakt als mens en musicus kan onderbrengen in seizoenen. Dat je als mens een rijpheid en wijsheid bereikt in de herfst, terwijl de maatschappij vindt dat je je dan weer mag gaan terugtrekken. Ik vind het mooi dat ik dat in muziek kan omzetten.”