Op het toilet van Maureen Prins hangt een tegeltje met het opschrift ‘Gelach is slechts verhuld geween’. “Alles wat ik zelf tof vind, is tragikomisch, tenenkrommend, ongemakkelijk en pijnlijk”, zegt ze. “En edgy, vies en vunzig.”

We googlen door haar voorkeuren in haar kantoor in het Tilburgse theater De NWE Vorst. Ze praat als de Greasy Strangler en zingt mee met PJ Harvey. “Ik programmeer met mijn organisatie Pop Up Cinema films op aparte locaties, zoals in de zomer hier in de tuin van De NWE Vorst. Soms met een film waarvan ik vind dat iedereen die moet zien. Zo keken bijna driehonderd mensen naar Paradies: Liebe van Ulrich Seidl, over een Oostenrijkse vrouw van vijftig die in Kenia op zoek gaat naar het paradijs en de liefde.”

FILM _ “Ik probeer elke week wel vier lange films en tien korte films te zien. Als ik naar de bioscoop ga, dan het liefst alleen en overdag. Binnenkort hoop ik mijn favoriete film aller tijden, La Strada van Fellini, te vertonen op de binnenplaats van de Bijlmerbajes. Naast het asielzoekerscentrum in de bajes is een culturele broedplaats waar we jonge statushouders opleiden tot filmprogrammeur. En yes, ze hebben La Strada gekozen. Als het niet zo’n moeilijke naam was, had ik mijn dochter Gelsomina genoemd, het meisje dat in die film door haar moeder wordt verkocht aan een reizende circusbaas.”

“Ik ben opgegroeid in de jaren negentig, dus Jim Jarmusch kan niet ontbreken, zijn films hebben me gevormd als maker. Ik hou heel erg van Dead Man; zijn storytelling is goed, evenals de vorm waarin hij zijn films giet. Mijn favoriete film van dit jaar: The Greasy Strangler, een bizarre, smerige film, een soort horror. Ik zou hem dolgraag willen vertonen, maar zoek nog een vette locatie.”

MUZIEK _ “Ik ben een verstokte fan van PJ Harvey. Die rauwe songs uit haar begintijd heb ik het liefst. Ik was eigenlijk gewoon een beetje verliefd op haar.”

“Een van mijn laatste ontdekkingen is Oneohtrix Point Never, elektronische muziek. Hij maakte de muziek voor de film Good Time, die dit jaar in Cannes de Soundtrack Award won. Een van de songs wordt gezongen door Iggy Pop. Echt mooi, maar daarmee toch ook weer een nostalgische trip van een veertiger hè.”

Maureen Prins (Tilburg, 1977) is kunstenaar, filmmaker en -programmeur. Ze programmeert films op bijzondere locaties en richtte Solar Cinema op, een bioscoop op zonne-energie waarmee ze de halve wereld rondreist.

BOEKEN _ “The First Bad Man van Miranda July. Die ik dus vooral kende als kunstenaar en filmmaakster. Klopt, er is vaak een link met film. Het boek gaat over een veertigjarige vrouw die werkt voor een bedrijf dat zelfverdedigingsvideo’s voor vrouwen maakt. Alle relaties die ze aangaat zijn dubieus, het verhaal is vunzig en over de top en toch voelt het alsof het mensen zijn die zomaar naast je kunnen wonen.”

“July is voor mij een soort vrouwelijke Chuck Palahniuk, die alledaagse horrorverhalen schrijft, soms te vies om door te lezen. Zoals het verhaal over dat jongetje in een zwembad dat wordt aangetrokken door de zuiger van de waterpomp. Hij vindt het opwindend om daar zijn billen tegenaan te drukken. Tot zijn darmen er door de zuiger worden uitgetrokken. July is beter, meer op dan over het randje. Ik lees graag Engelse literatuur. En ik hou van banaal, zoals bij Charles Bukowski, dat vrouwonvriendelijke kan ik wel hebben. Hij beschrijft zijn vrouwen hard, maar uiteindelijk zijn het wel de sterkste personages.”

THEATER _ “Ik ben er de laatste vijftien jaar veel te weinig geweest. Ik ging heel vaak, maar ineens was ik schreeuwende naakte mensen op toneel, stampend in plassen water, beu. Dat lijkt een contradictio in terminis want ik hou erg van viezigheid. Misschien was het teveel in my face.”

BEELDENDE KUNST_ “Sinds mijn dochter is geboren, ga ik veel naar musea, voor de film moet ik een oppas regelen. Laatst zag ik de portretten van Alice Neel in het Gemeentemuseum Den Haag. Fantastisch, die veelheid aan schilderijen, grof geschilderd, dat rozige van de huid.”

“Van beeldende kunst kan ik heel boos worden, dat maakt de meeste emoties in me los. Samen met een vriendin heb ik een Facebookpagina: Kunu Nini Sasa. Dat is Swahili voor: wat staat daar nou? We zijn een beetje moe van al die begeleidende teksten bij beeldende kunst. We waren samen op Watou, een Belgisch kunstenfestival, zo fijn, geen enkel uitlegbordje bij de kunstwerken…”

FOTOGRAFIE_ “Laatst gingen mijn dochter en ik naar Robert Mapplethorpe in de Kunsthal. Heel veel piemels ja. Dat is dubbel: het is net of ik van vlezigheid hou, maar het gaat me om de suggestie; het is een fine line.”

“Martin Parr fotografeert bijvoorbeeld op het strand van Blackpool Engelse toeristen met een veel te harde flits, vreselijk, maar ook prachtig, tenenkrommend realistisch. Schoonheid treffen in lelijkheid, dat maakt Tilburg zo leuk. Ik heb in Sheffield gewoond en in Middlesbrough, daar heb je dat weemoedige ook. Maar ik realiseer me dat je alleen iets moois in lelijkheid kunt zien als je het zelf goed hebt.”