Een lezer schreef me laatst het spijtig vinden dat Zuiderlucht ‘zo vierkant en schijnbaar fanatiek stelling nam tegen Maastrichts kandidatuur voor Culturele Hoofdstad van Europa 2018.” Hij sprak de hoop uit dat de zuurheid na het 2018-echec weer snel uit de kolommen zal verdwijnen.
Tja.
De werkelijkheid is dat ZL nooit ‘vierkant en schijnbaar fanatiek’ stelling heeft genomen tegen Maastricht 2018.
Als bewijs stuurde ik de geachte lezer een 1500 woorden tellend artikel dat ik anderhalf jaar geleden, aan de vooravond van het eerste Maastrichtse 2018-bidbook, schreef waarin de kandidatuur werd benaderd als vehikel om eindelijk eens gemene zaak te maken met de Euregio. Ik vond dat de titel van Culturele Hoofdstad als hefboom zou kunnen fungeren om die Euregio na jaren van bestuurlijk gestuntel open te breken. Het stuk ging over het belang van investeringen in infrastructuur: spoorverbindingen, digitale verbanden, meertalig onderwijs.
Niks anti en zuur dus, maar juist hartstikke positief.
Blijft de vraag hoe de beeldvorming ontstaat dat Zuiderlucht ‘anti 2018’ zou zijn.
Nee, we werden geen lid van de applausmachine, dat lieten we graag over aan De Limburger, L1 en en Chapeau. In ZL is veelstemmig over ‘2018’ geschreven, er was volop ruimte voor kritiek. Kennelijk past dat niet meer in de hoera-cultuur die ons overspoelt, mensen krijgen het niet (meer) in hun kop dat je voorstander kunt zijn van een plan, en tegelijkertijd kritisch.
Zo waren nogal wat VIA2018-vendelzwaaiers verstoord toen we in ZL over het huishoudboekje van de organisatie gingen schrijven. En over een wazig VIA2018-onderwijsproject voor multiculti-kinderen in de Parkstad dat een kwart miljoen euro kostte en waar sindsdien niemand nog van heeft vernomen.
En zo stonden er nog wel wat rare posten op de jaarrekening. Is het zuur om daar het fijne van te willen weten? Als dat geen taak is van de journalistiek, van wie dan wel? Van de politiek? Geen enkel GS-lid op het idee er een vraag over te stellen, laat staan de betrokken gemeenteraden.
We schreven over de salarissen van de twee boegbeelden van VIA2018, Huub Smeets en Guido Wevers. Hoewel de cijfers openbaar zijn en hun baan gefinancierd wordt uit overheidsgelden, waren zij en hun gevolg not amused. In de wandelgangen viel het woord ‘rancuneus’ – terwijl wij het juist alleszins vermakelijk vonden dat een van de twee klaagde dat nu zijn hele buurt wist wat hij verdiende.
Ikzelf zou, met zo’n salaris, een buurtfeest geven om het te vieren.
Zou de geachte lezer met ‘zuur’ misschien ‘cynisch’ bedoelen? In de hoera-cultuur heeft cynisme een negatieve klank; de werkelijkheid wil dat deze geesteshouding veel goeds heeft voortgebracht.
Een cynicus is iemand die niet op voorhand gelooft in het goede van de mens, die twijfelt aan zijn oprechtheid en goede bedoelingen. Zolang je niet vervalt in paranoia zijn dat prima eigenschappen. Volkskrant-columniste Sheila Sitalsing is een volbloed cynicus, maar ik zou haar humoristische fileer-stukjes niet willen missen. Zuur? Jezus Christus, Galileo Galilei, Woodward & Bernstein, Edward Snowden, Julian Assange, zo maar wat hartstochtelijke cynici die de wereld beter maakten.
Dat we dank zij Wikileaks weten dat minister Frans Timmermans tegen Amerikaanse diplomaten heel andere dingen zegt over de JSF dan bij Pauw & Witteman, hadden we toch niet willen missen?
Nee, we zijn geen volgelingen van de sunny-side-up journalistiek van Matthijs en zijn broederschap, maar ik wil best bekennen dat wij bij ZL de wereld een tikkeltje beter willen maken. Als dat zuur of cynisch is, dan is dat maar zo.
WIDO SMEETS
